Wat ik lastig vond aan mijn werk als projectleider?
Het schrijven van een projectplan.
Klinkt onhandig hè? ๐ซ
Ik dacht altijd dat ik dat ๐ข๐ญ๐ญ๐ฆ๐ฆ๐ฏ moest doen.
Zelfstandig werken en zelf knopen doorhakken, dat is krachtig toch?
Dat is wat ik had geleerd. Dus dat deed ik.
Maar wat als je net als ik juist ๐ข๐ง๐ฉ๐ฎ๐ญ ๐๐ง ๐๐ง๐๐ซ๐ ๐ข๐ ๐ฏ๐๐ง ๐๐ง๐๐๐ซ๐๐ง nodig hebt om vooruit te komen?
Het gaf me stress en kostte me meer energie dan nodig was ๐ชซ
Ik voelde me soms onzeker en mijn keuzes kwamen dan aarzelend over.
๐๐๐๐ซ๐๐๐ซ๐ข๐ง๐ , dat wil volgens mij iedereen ervaren.
Alleen verschilt het soort waardering en de mate waarin dat je ๐ฏ๐ฐ๐ฅ๐ช๐จ hebt.
Voor mij gaat het om ๐๐ซ๐ค๐๐ง๐ง๐ข๐ง๐ ๐ฏ๐จ๐จ๐ซ ๐ฆí๐ฃ ๐๐ฅ๐ฌ ๐ฉ๐๐ซ๐ฌ๐จ๐จ๐ง: dat ik gezien word om wie ik ben. Zoals ik ben.
Als dit klopt, dan vlieg ik ๐
Maar ik zocht waardering via mijn ๐ฐ๐๐ซ๐ค: de plannen, de resultaten.
Ondertussen leverde ik gewoon goed werk. Dus collega's hadden geen idee van wat zich in mijn hoofd afspeelde.
Ik had te leren dat waardering voor mij niet alleen uit resultaten hoeft te komen.
Tijdens mijn PCM-training kreeg ik het ๐๐ก๐-๐ฆ๐จ๐ฆ๐๐ง๐ญ dat het anders moest.
Ik begon mijn plannen te maken samen met anderen.
Dat gaf rust en vertrouwen.
En daardoor voelde ik me sterker, ook op momenten dat erkenning pas later kwam.
Ik had als het ware een buffertje aan energie ๐
En mijn werk? Dat werd van ons samen en daardoor beter.
๐๐ผ ๐๐ฆ๐ณ๐ฌ๐ฆ๐ฏ๐ฃ๐ข๐ข๐ณ? Dat je ๐ฅ๐ฆ๐ฏ๐ฌ๐ต dat je iets op een bepaalde manier moet doen, maar dat het eigenlijk niet past bij jouw behoeften?
Dat is voor mij de kracht van ๐๐๐: het laat zien wat je écht nodig hebt om ๐ฌ๐ญ๐๐ฏ๐ข๐ ๐ญ๐ ๐๐ฅ๐ข๐ฃ๐ฏ๐๐ง ๐ฌ๐ญ๐๐๐ง.
